رصد برخوردهای اجرام آسمانی کوچک به جو مشتری

منجمان موفق به رصد برخوردهای اجرام آسمانی کوچک به جو مشتری شدند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، منظومه شمسی مملو از اجرام کوچکی مانند سیارک‌ها و دنباله‌دارها است.

بسیاری از این اجرام دارای مدارهای ثابتی هستند که آن‌ها را از خطر تصادم حفظ می‌کنند، اما بخش کوچکی از این اشیا در مدارهایی قرار دارند که آن‌ها را در معرض خطر برخورد با سیارات قرار می‌دهد.

هر چه این اجرام کوچک‌تر باشند، فراوان‌ترند و تصادم‌ها به کرات رخ می‌دهد.

تصادم‌هایی مانند برخورد شهاب سنگی که در فوریه سال 2013 بر فراز روسیه مشاهده شد، نادر هستند، زیرا این جرم با عرض 17 متر نسبتا بزرگ بود.

سیاره عظیم مشتری هدف بزرگی برای جذابیت گرانشی فوق‌العاده است و بسیار بیشتر از زمین مورد برخورد واقع می‌شود و این تصادم‌ها با سرعت حداقل 60 کیلومتر در ثانیه روی می‌دهند.

منجمان آماتوری که با دوربین‌های ویدیویی در حال مشاهده مشتری بودند، موفق شدند سه مورد از این برخوردها را در سه سال اخیر رصد کنند و گزارش دقیقی از آن‌ها به تازگی در «کنگره علم سیاره‌ای اروپا» توسط «ریکاردو هویسو» از دانشگاه باسک اسپانیا ارائه شد.

تحلیل وی و همکارانش نشان می‌دهد مشتری بین 12 تا 60 بار در سال توسط اجرامی با عرض 10 متر مورد هجوم قرار می‌گیرد که این میزان 100 برابر بیشتر از زمین است.

مطالعه انجام‌شده همکاری گسترده‌ای بین منجمان حرفه‌ای و آماتور و شامل شبیه‌سازی‌هایی دقیق از اجرام در حال ورود به جو سیاره مزبور و تجزیه‌شدن در دمای بالغ بر 10 هزار درجه سانتی‌گراد بود.

این تحقیق همچنین حاصل مشاهداتی از تلسکوپ فضایی هابل و «تلسکوپ خیلی بزرگ» فقط ده‌ها ساعت پس از برخورد بود.

علی‌رغم مشاهده زودهنگام این سیاره پس از برخورد، هابل و تلسکوپ خیلی بزرگ هیچ نشانه‌ای از اجرام تجزیه‌شده ندیدند و این موضوع حکایت از آن دارد که چنین برخوردهایی رویدادهای بسیار کوتاهی هستند.

چون جرقه این برخوردها دارای عمر بسیار کوتاهی است و در زمان‌های غیرقابل‌ پیش‌بینی رخ می‌دهد، رصدخانه‌های بزرگی مانند هابل و تلسکوپ خیلی بزرگ قادر به مشاهده قابل‌اعتماد آن‌ها نیستند، زیرا این تلسکوپ‌ها زمانبندی‌ مشاهداتی مشخصی دارند و نمی‌توانند به نظارت طولانی‌مدت یک سیاره اختصاص داده شوند.

منجمان آماتوری که می‌توانند هر شب را به مشاهده یک سیاره اختصاص دهند، حتی چنانچه تجهیزاتشان بسیار ابتدایی‌تر باشد، دارای شانس بسیار بیشتری برای رصد این برخوردها هستند.

نخستین پیام «وویجر1»ازفضای بین ستاره ای به زمین مخابره شد

فضاپیمای وویجر 1 پس از خروج از منظومه شمسی و ورود به فضای بین ستاره‌ای، نخستین پیام خود را به زمین مخابره کرد.

  فضاپیماهای دوقلوی وویجر 2 و 1 با هدف بررسی سیارات منظومه شمسی بویژه مشتری و زحل در سال 1977 میلادی به فاصله 16 روز از یکدیگر به فضا پرتاب شدند.

ناسا روز پنج شنبه 12 سپتامبر (21 شهریور) بطور رسمی از خروج فضاپیمای وویجر 1 از منظومه شمسی و ورود به فضای بین ستاره‌ای در آگوست 2012 میلادی خبر داد؛ بر اساس داده‌های دریافتی، این فضاپیما در یک منطقه انتقالی خارج از حباب منظومه شمسی در مکانی که تأثیرات خورشید هنوز در آن مشهود است، حضور دارد.

فضاپیمای وویجر 1 پس از گذشت 36 سال از آغاز مأموریت بررسی سیارات منظومه شمسی، در حال حاضر در بخش تاریک و سرد فضا جایی بین ستارگان قرار دارد.

بر اساس اعلام ناسا، نخستین فضاپیمایی که موفق به خروج از منظومه شمسی شده است، پیامی را از فضای بین ستاره ای ارسال کرده که شامل ارتعاش پلاسمای متراکم یا گازهای یونیزه شده است که توسط ابزار موج پلاسمای فضاپیما ضبط شده است.

«دان گارنت» محقق اصلی ابزار موج پلاسمای وویجر 1 در یک کنفرانس مطبوعاتی تأکید کرد: برای نخستین بار موفق به ضبط صدایی در فضای بین ستاره‌ای شده‌ایم و شنیدن این صدای ضبط شده یک رویداد تاریخی و مهم محسوب می‌شود.

به گفته «گارنت»، ابزار پلاسمای فضاپیما تاکنون دوبار این صدای ارتعاش را شنیده است که شامل اکتبر تا نوامبر 2012 و آوریل تا می 2013 میلادی است.

در هر دو مورد ضبط شده افزایش میزان صدا به گوش می‌رسد که می‌تواند به معنای افزایش مداوم تراکم باشد.

محققان ناسا بصورت مستمر با دو فضاپیمای وویجر 2 و 1 در ارتباط هستند؛ اما حضور وویجر 1 در فضای بسیار دور دست خارج از منطقه هلیوسفر، ارسال پیام را دشوار کرده است؛ با توجه به فاصله 19 میلیارد کیلومتری فضاپیما از زمین، ارسال هر پیام 17 ساعت بطول می انجامد.

فضاپیمای وویجر 1 در حال حاضر مشغول بررسی ذرات بیگانه و پدیده‌های تاکنون مشاهده نشده در فضای بین ستاره‌ای است.

با پایان یافتن سوخت هسته‌ای دو فضاپیما، ابزار علمی و تحقیقاتی آنها در سال 2025 میلادی خاموش خواهند شد.

منبع:ایسنا

بزرگ‌ترین ماجراجویی تاریخ بشر: وویجر1 از منظومه شمسی خارج شد

بالاخره انتظار دانشمندان به سر رسید و نخستین ابزار ساخته دست بشر توانست به فضای خارج منظومه شمسی وارد شود. وویجر1، فضاپیمای 36 ساله ناسا که 19 میلیارد کیلومتر از خانه‌اش دور شده، یک سال است که از مرزهای خارجی منظومه شمسی خارج و وارد فضای میان‌ستاره‌ای شده است.

 فضاپیمای وویجر1 در سال 2004/1383 به مرز منظومه شمسی که از آن به هلیوپاز یاد می‌شود، رسیده بود. اینجا جایی است که پلاسمای خورشیدی با پلاسمای میان‌ستاره‌ای به تعادل رسیده و سرعت بادهای خورشیدی در آن به‌شدت افت می‌کند. وویجر1 به ابزاری مجهز بود که می‌توانست عبور از این منطقه را با دقت مشخص کند، اما این ابزار در سال 1980/1359 از کار افتاد و به همین دلیل، کسی نمی‌دانست چقدر طول می‌کشد تا وویجر1 از این منطقه عبور کند. اکنون دانشمندان با انتشار مقاله‌ای در نشریه ساینس اعلام کرده‌اند که این فضاپیما در آگوست 2012/مرداد 1391 از منظومه شمسی خارج و به فضای میان‌ستاره‌ای وارد شده است.

این کشف به کمک یکی از طوفان‌های بزرگ خورشیدی اتفاق افتاده است. در مارس 2012/اسفند 1390، فوران عظیمی در سطح خورشید اتفاق افتاد که طوفانی از ذرات باردار و پرانرژی را به سوی وویجر1 روانه کرد. این طوفان 13 ماه بعد به وویجر رسید و کامپیوتر این فضاپیما اطلاعات اندازه‌گیری‌شده را به سوی زمین مخابره کرد. این اطلاعات رادیویی پس از 17 ساعت به زمین رسید و دانشمندان با تحلیل آنها متوجه شدند چگالی این ذرات 40 برابر بیشتر از مقداری است که اگر در وویجر در هلیوپاز قرار داشت، می‌بایست اندازه‌گیری می‌کرد. پژوهشگران به جستجوی اطلاعات دریافتی از وویجر در ماه‌های قبل پرداختند و توانستند اثرات مشابهی را در اکتبر و نوامبر 2012 / مهر و آبان 1391 مشاهده کنند. با مقایسه این پدیده‌ها، آنها به این نتیجه رسیدند که وویجر1 در 25 آگوست 2012/4 شهریور 1391 از منظومه شمسی خارج شده و در آن زمان، فاصله‌اش از ما 121 واحدنجومی بوده است. (واحد نجومی معادل فاصله متوسط زمین از خورشید در طول یک سال یا تقریبا 150 میلیون کیلومتر است).

وویجر1 در سپتامبر 1977/شهریور 1356 و 16 روز پس از فضاپیمای وویجر2 پرتاب شد. وویجر1 در مارس 1979/اسفند 1357 به سیاره مشتری رسید و با استفاده از گرانش عظیم این سیاره خود را به سوی سیاره زحل پرتاب کرد. این فضاپیما در نوامبر 1980/آبان 1359 از کنار زحل گذشت و رهسپار مرزهای خارجی منظومه شمسی شد. اگر تغییری در مدار وویجر1 ایجاد نشود، حدود 40هزار سال دیگر از فاصله 1.6 سال‌نوری ستاره‌ای در صورت‌فلکی زرافه عبور خواهد کرد.

فضاپیمای دیگر یعنی وویجر2 در جولای 1979/تیر 1358 به مشتری رسید و در آگوست 1981/شهریور 1360 از کنار زحل عبور کرد؛ اما ماموریت وویجر2 این بود که با استفاده از جاذبه زحل، خود را به سیارات اورانوس و نپتون برساند که در ژانویه 1986/بهمن 1364 و آگوست 1989/شهریور 1368 از کنار آنها عبور کرد و سپس مسیر خود را به سوی خارج منظومه شمسی ادامه داد. وویجر2 قرار است حدود 296هزار سال دیگر از فاصله 4.3 سال‌نوری شباهنگ، پرنورترین ستاره آسمان شب بگذرد. روی این دو فضاپیما لوحی طلایی به همراه یک مجموعه اطلاعات دیجیتالی قرار دارد که حامل پیام دوستی مردم زمین، موقعیت زمین و منظومه شمسی نسبت به ستارگان اطراف و نمونه‌هایی از صدا و تصویر موجودات زنده روی زمین و آثار برجسته فرهنگی انسان‌های روی زمین است.

مهندسان ناسا امیدوارند ژنراتورهای هسته‌ای نصب‌شده روی این دو فضاپیما تا سال 2020/1399 دوام بیاورند و خصوصا وویجر1 بتواند اطلاعات ارزشمندی از فضای میان‌ستاره‌ای برای ما ارسال کند.

http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-24026153

http://www.khabaronline.ir/detail/312788/science/astronomy

هزار و سیصد و نود و هفت سنگ آسمانی که شاید روزی باعث پایان حیات روی زمین شوند

در منظومه شمسی سیارک‌های بیشماری هستند که به دور خورشید در گردشند. از میان این سیارک‌های بی‌شمار، 1397 سیارک بزرگ هستند که اگر با سیاره ما برخورد کنند، ویرانی‌های وحشتناکی بر جای خواهند گذاشت. بنابراین بی‌دلیل نیست که ناسا به طور شبانه‌روزی، ردپای تمام این «اجرام بالقوه خطرناک» را که به دور زمین می‌گردند زیر نظر دارد.

اگر اجرام فضایی بیشتر از 7.5 میلیون کیلومتر به زمین نزدیک شوند و قطر آنها بزرگ‌تر از 100 متر باشد، ناسا آنها را به طور دائم زیر نظر می‌گیرد. در صورتی‌که مدار یک دنباله‌دار یا سیارک به اندازه کافی به زمین نزدیک شود که خطر بالقوه‌ای برای برخورد با زمین داشته باشد، ناسا آن را به عنوان جرم بالقوه خطرناک یا به اختصار PHO طبقه‌بندی می‌کند. برخورد جرمی با چنان اندازه‌ای به زمین، باعث بروز سونامی‌های غول‌آسا (اگر به آب برخورد کند) و یا خرابی‌هایی در مقیاس وسیع محلی (اگر به خشکی برخورد کند) می‌شود.

اجرام PHO به دو دسته سیارک‌های بالقوه خطرناک (PHAs) و دنباله‌دارها تقسیم‌بندی می‌شوند. در حال حاضر 1397سیارک به عنوان PHA شناسایی شده‌اند که می‌توانید فهرست آنها را اینجا ببینید؛ اما چرا به این فهرست نگاه کنید در حالی‌که می‌توانید همه آنها را در یک قاب واحد ببینید؟

این عکس که از مجله JPL's Photojournal گرفته شده است، همه این 1397 سیارک را همراه با مدارشان به تصویر می‌کشد. جالب است که در چنین شهرآشوب فضایی، هنوز یکی از آنها به ما برخورد نکرده است!

http://www.khabaronline.ir/detail/307352/science/astronomy

زمین در محاصره: 60,000,000,000 سیاره زیست‌پذیر در کهکشان راه‌شیری

فضایی‌ها نزدیک‌تر از چیزی هستند که فکر می‌کنید. تحلیل جدیدی نشان می‌دهد که فقط در منظومه شمسی ما دست کم 60 میلیارد سیاره، ممکن است حاوی آب آن هم در حالت مایع باشند.

از نتایج یک تحقیق جدید چنین بر می‌آید که تعداد سیارات بالقوه زیست‌پذیر در اطراف کوتوله‌های سرخ (پرتعداد ترین نوع ستارگان در کهکشان راه شیری) شاید به 60 میلیارد عدد برسد.

یک گروه تحقیقاتی از دانشگاه شیکاگو و دانشگاه نورث وسترن، با استفاده از مدل‌های جهانی آب‌وهوایی که در ابتدا با هدف مطالعه اثر گرمایش جهانی بر روی زمین تولید شده بودند، مدل‌های سه بعدی از نحوه اثرگذاری الگو‌های ابری مقیاس بزرگ بر دماهای اتمسفری سیاره‌هایی هم اندازه زمین که به دور ستاره‌هایی کوچک‌تر و خنک‌تر از خورشید می‌چرخند، ایجاد کردند.

خوب کجای این کار جدید است؟
محققان دریافته‌اند که جریان اتمسفری و پوشش ابری بر روی این سیارات خارج از منظومه شمسی نشان داده است که این سیارات می‌توانند در مداری نزدیک‌تر از آنچه قبلا تصور می شده به دور ستارگانشان بچرخند (و به این ترتیب مناطق قابل سکونت در اطراف کوتوله‌های سرخ را گسترش داده‌اند).

شبیه سازی‌های کامپیوتری توسط یک سیاره شناس در دانشگاه شیکاگو به نام دورین آبت، نشان می‌دهد که ما باید بیشتر از گذشته، بر روی مدارهای بسیار نزدیک به این ستارگان تمرکز کنیم تا بتوانیم از فرضیه وجود آب و یا احتمالا حیات حمایت کنیم.
و از آنجایی که این کوتوله‌های سرخ معمولی‌ترین نوع ستارگانی هستند که جهان را اشغال کرده‌اند، تحقیقات آینده برای سیارات قابل سکونت ممکن است بر روی آنها متمرکز شود.

حالا کجای این قضیه مهم است؟
آبت گفته است: «با وجود این که به دلیل فاصله بسیار زیاد آنها از ما، برآورد درستی در دست نداریم، بر این باوریم که تقریبا 100 میلیارد ستاره کوتوله سرخ تنها در کهکشان راه شیری وجود دارد».

او اضافه کرد: «بنابراین با این ستارگان سرد کوچک که معمول‌ترین نوع ستارگان در کهکشان ما هستند، نزدیک ترین سیاره قابل سکونت که ما ممکن است پیدا کنیم، به احتمال خیلی زیاد در حال چرخش به دور یکی از ستاره‌های این نوع خواهد بود».
همچنین آنچه منظومه‌های کوچک سرخ را همانند یک مجموعه کیهانی می‌سازد این است که این ستارگان بسیار کوچک هستند. این بدان معنی است که اندازه نسبی هر سیاره در حال چرخش بزرگتر خواهد بود.

هنگامی این امر تبدیل به یک نکته کلیدی می‌شود که از روش گذار برای تحقیق روی سیارات خارج از منظومه خورشیدی استفاده شود، (این روش وقتی استفاده می‌شود که روشنی یک ستاره در زمانی که یک سیاره از مقابل ستاره میزبانش عبور می‌کند اندکی کاهش می‌یابد).

و از آنجا که کوتوله‌های سرخ سردتر از خورشید هستند، منطقه قابل سکونت در آنها (جایی که آب به شکل مایع وجود دارد) از مناطق قابل حیات به دور دیگر انواع ستارگان نزدیک تر خواهد بود. نتیجه آن است که یک سال در این سیارات، تنها 30 تا 40 روز به طول می‌انجامد، حال آنکه یک سال برای زمین اندکی بیش از 365 روز است.

از آنجا که همواره یک سوی سیاره رو به خورشید خود است (همانند ماه که همیشه یک نیمه‌اش رو به زمین است)، این نیمه به سرعت داغ می شود و هوا رو به بالا می‌رود، و به این ترتیب یک جریان اتمسفری سیاره‌ای و پوشش ابری بسیار بزرگ را تولید می کند.

مدل‌های کامپیوتری نشان می‌دهند که این ابرها مقدار زیادی از نور ورودی از ستارگان را باز می‌تابانند، و به این ترتیب سیاره را خنک می‌کنند.

این به چه معنی است؟
آبت توضیح داد: «شکارچیان سیارات از این تحلیل چنین استنتاج می‌کنند که ما چرخش‌های بیشتری را خواهیم دید و اندازه‌گیری‌های بیشتری را به دست می‌آوریم، بنابراین در پایان راه، تکنیک‌های شکارمان به نتایج دقیق‌تری منتهی می‌شوند. ما می‌توانیم در فاصله‌ای بسیار نزدیک‌تر از آنچه در گذشته فکر می‌کردیم به دنبال سیاراتی بگردیم که ستارگان سرخ کوچک خود را در آغوش می‌گیرند».

او گفت: «اگرچه این نوع سیاره‌ها دو برابر بیشتر در معرض انرژی خورشیدی قرار می‌گیرند، اما حالا فکر می‌کنیم که بر روی سطح آنها، هنوز مقدار آب آن هم در حالت مایع می‌تواند وجود داشته باشد».

آبت و همکارانش شاید مجبور باشند چند سالی را برای آزمایش یافته‌هایشان صبر کنند، زمانی که جایگزین قدرت‌مندتر هابل یعنی تلسکوپ فضایی جیمز وب در سال 2018 / 1397 به کار بیافتد.

تهیه:مجیدجویا

منبع:سایت خبرآنلاین

کاوشگرهای بیگانه نیازمند تنها 10 درصد سرعت نور برای گشت‌وگذار در کهکشان راه شیری

محققان انگلیسی در شبیه‌سازی رایانه‌ای جدید نشان داده‌اند که کاوشگرهای بیگانه تنها به 10 درصد سرعت نور برای گشت و گذار در کهکشان راه شیری نیاز دارند.

وویجر 1 که 36 سال قبل به فضا پرتاب شد، بعنوان دورترین فضاپیمای بین ستاره ای در حال حاضر در فاصله کمتر از یک روز نوری با زمین قرار دارد.

دو فضاپیمای وویجر 1 و 2 برای گذر از منظومه شمسی از میدان گرانشی سیارات عظیم خارجی استفاده می‌کنند.

اما شبیه‌سازی رایانه‌ای جدید پیش‌بینی می‌کند که کاوشگرهای بیگانه کل مسافت کهکشان راه شیری را تنها در کسری از عمر زمین و با استفاده از 10 درصد سرعت نور طی می‌کنند.

محققان دانشگاه ادینبورگ با کمک این شبیه‌سازی رایانه‌ای سه سناریو برای رفتار کاوشگرهای بیگانه مطرح کرده‌اند؛ در نظریه اول کاوشگرها از قدرت استاندارد برای پرواز استفاده می‌کنند، در نظریه دوم از فناوری‌های گرانشی اطراف ستاره‌ها استفاده می‌شود و نظریه سوم شامل استفاده از قدرت تک تک ستارگان برای دستیابی به حداکثر قدرت است.

این شبیه‌سازی همچنین مدعی است که منظومه شمسی احتمالا پیش از قدم گذاشتن انسان بر روی زمین دست‌کم یک بار توسط بیگانگان بازدید شده است.

منبع:ایسنا

فضاپیمای «ویجر» در لبه خروجی منظومه شمسی

دانشمندان ناسا اعلام کردند که فضاپیمای «ویجر 1» به عنوان اولین جسم ساخت دست بشر در مرز ورود به فضای میان‌ستاره‌یی است.

  این فضاپیمای بدون سرنشین که در سال 1977 به فضا پرتاب شده از سال گذشته در قلمرو نامعلوم قرار گرفته است.

دانشمندان در آن زمان پس از ثبت تغییرات چشمگیر در سطوح تابش توسط این فضاپیما بر این تصور بودند که ویجر 1 منظومه شمسی را ترک کرده است اما پژوهش جدید که اخیرا منتشر شده نشان داده که هنوز این فضاپیما از میان هلیوسفر یا همان حباب اطراف خورشید عبور نکرده و وارد فضای میان ستاره‌ای نشده است.

دانشمندان بر این باورند که ویجر در یک منطقه انتقالی باقی مانده که به بزرگراه مغناطیسی ملقب بوده و احتمالا هنوز تا خروج از منظومه شمسی وقت دارد. این فرصت می‌تواند از هر میزان تا چند سال باشد.

به گفته دانشمندان این فضاپیما پس از خروج ممکن است تا 40 هزار سال بعد به یک ستاره دیگر برسد.

این ناحیه غیرمنتظره سال گذشته در نشست اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا مطرح شده بود. سه مقاله در مجله ساینس منتشر شده بود که عجیب بودن این لایه جدید را تائید می‌کرد.

پس از ورود «ویجر 1» به این منطقه در ماه اوت سال گذشته، مقادیر زیادی از ذرات باردار انرژی پایین ناگهان به بیرون حرکت کردند در حالی که پرتوهای کیهانی پر انرژی از فضای میان‌ستاره‌یی به داخل جریان یافته بود. خوانش های یکی از دستگاه های این فضاپیما نشان‌دهنده افزایش ناگهانی قدرت میدان مغناطیسی بود اما هیچ تغییری در جهت خطوط میدان مغناطیسی ایجاد نشد که نشانگر عدم خروج ویجر 1 از منظومه شمسی است.

ویجر 1 و همتای آن ویجر 2 در سال 1977 برای دیدار با سیارات بزرگ گازی به فضا ارسال شده و تصاویر چشمگیری را از سیارات مشتری، ‌زحل و قمرهای آنها به زمین ارسال کردند.

ویجر 2 به ملاقات با سیارات اورانوس و نپتون رفت. پس از دیدار سیارات این فضاپیماها به سوی فضای میان‌ستاره‌یی ارسال شدند.

ویجر 1 در فاصله 1805 میلیارد کیلومتری خورشید قرار داشته و فاصله ویجر 2 با خورشید در حدود 15 میلیارد کیلومتر است. این فضاپیماهای سوخت اتمی از سوخت کافی برای تامین عملکرد ابزارشان تا سال 2020 برخوردارند.

فضاپیماهای ویجر رکورد طولانی‌ترین عملکرد کاوشگرهای ناسا را داشته و پس از خروج از منظومه شمسی به سفر خود ادامه خواهند داد.

منبع:ایسنا

دنباله‌دار بهاری در همسایگی کهکشان آندرومدا

دنباله‌دار پن-ستارس که از اواخر اسفندماه وارد آسمان نیمکره شمالی زمین شد، نمایش باشکوهی به راه انداخت و تصاویر جالبی از چشم‌انداز آن در آسمان ثبت شد. دو روز پیش، این دنباله‌دار به نزدیکی کهکشان آندرومدا رسید و ...

عکاسان متعددی در سراسر جهان تلاش کردند منظره زیبای این دنباله‎دار را به تصویر بکشند. در این میان، تصویری که پاول اسمیلیک از روسیه از این ملاقات ثبت کرد، جزو برترین تصاویر روزهای اخیر به شمار می‌رود. برای مشاهده عکس در ابعاد بزرگ، اینجا را کلیک کنید.

هرچند در این تصویر به نظر می‏رسد که دنباله غباری دنباله‌دار در تماس با بازوی خارجی کهکشان آندرومدا است، اما این پدیده ظاهری است؛ چراکه این دو جرم حدود 2.5 میلیون سال‎نوری از یکدیگر فاصله دارند!

منبع:خبرآنلاین

وضعیت نامشخص وویجر۱ در فاصله ۱۸,۵۰۰,۰۰۰,۰۰۰ کیلومتری زمین

کاهش شدید پرتوهای کیهانی ثبت‌شده در آشکارسازهای دورترین فضاپیمای زمینی ممکن است به این معنی باشد که فضاپیمای وویجر1 بالاخره از منظومه شمسی خارج شده است، اما کارشناسان در این مورد اختلاف نظر دارند.

 دو فیزیکدان فضایی می‌گویند که سفینه فضایی وویجر1 اولین فضاپیمایی است که به خود جرات داده از هلیوسفر (حباب مغناطیسی خورشید که محدوده منظومه شمسی را محافظت می‌کند) خارج شود، اما نظر دانشمندان دیگر در این رابطه چیز دیگری است.
ویلیام وبر از دانشگاه ایالتی نیومیکزیکو در لاس‌کروسز و همکار درگذشته‌اش، فرانسیس مک‌دونالد از دانشگاه مریلند، یافته اخیرشان را بر اساس سیگنال‌هایی قرار داده‌اند که در آگوست گذشته (مرداد 91) توسط ابزار آزمایشگر پرتوهای کیهانی وویجر1 (که خودشان در ساخته‌شدنش کمک کرده بودند) ثبت شده است.
این ابزار کاهش شدیدی را در شدت پرتوهای کیهانی ثبت کرده که توسط میدان مغناطیسی خورشید به دام افتاده‌اند و همچنین شاهد افزایش مداوم پرتوهای کیهانی بوده که از نواحی دورتری تولید شده‌اند. از این الگو چنین برمی‌آید که وویجر1 به جایی فراتر از حوزه نفوذ میدان مغناطیسی خورشید رفته است و دیگر چیزی از آن در برابر پرتوهای کیهانی کهکشان محافظت نمی‌کند.
ولی گزارش ناسا در 20 مارس/30 اسفند، یعنی همان روزی که گزارش وبر و مک‌دولاند منتشر شد. در این گزارش، دانشمندان دیگر وویجر که داده‌های مشابهی را در پاییز گذشته تحلیل کرده بودند، آن چه را در آن زمان گفته بودند، تکرار کرده‌اند: داده‌های پرتو کیهانی بیان می‌کند که وویجر1 در منطقه گذار در بخش بیرونی هلیوسفر است، اما تا زمانی که تغییر چشم‌گیری در شدت میدان مغناطیسی و مسیر آن مشاهده نشود، مطمئنا این سفبنه در میدان نفوذ مغناطیسی خورشید قرار دارد.
یکی از دانشمندان وویجر به نام استامتیوس کریمیگیس از آزمایشگاه فیزیک کاربردی جانزهاپکینز می‌گوید که بیانیه ناسا به خودی خود گویای همه چیز هست. او می‌گوید: «چیزی بیشتر برای گفتن وجود ندارد. این خبر قدیمی‌شده است».
وبر اما تفاسیر متفاوت از داده‌ها را «بحثی بر سر کلمات» می‌داند. او اشاره می‌کند که دانشمندان علوم فضایی پیش از این پذیرفته‌اند که این سفینه، که حالا تقریبا 123 واحد نجومی (حدود 18.5 میلیارد کیلومتر، هر واحد نجومی معادل فاصله متوسط زمین از خورشید یا 150 میلیون کیلومتر است) از زمین فاصله دارد، در مرداد ماه گذشته تغییر محسوسی را در شدت پرتوهای کیهانی مشاهده کرده که به طور قطع نشان‌گر این است که از هلیوسفر خارج شده است. فضاپیما از مرز منظومه شمسی گذشته و می‌توان گفت که این مرز، لبه هلیوسفر است.
وبر اشاره می‌کند که رفتار میدان مغناطیسی خورشید در لبه هلیوسفر به شدت متغیر است. وویجر1 نوساناتی را در میدان ثبت کرده، ولی دامنه آن به اندازه تغییر پرتوهای کیهانی نیست. فضاپیمای دوقلوی آن یعنی وویجر2 هنوز داخل قلمرو هلیوسفر و در فاصله تقریبی 101 واحد نجومی‌از زمین قرار دارد و هنوز به منطقه گذار نرسیده است.
کریمیگیس می‌گوید که تا پیش از انتشار مقاله‌های بعدی که قرار است به زودی منتشر شوند، «ما چیز زیادی در مورد میدان مغناطیسی نمی‌توانیم بگوییم. اینجا جایی است که داده‌های میدان مغناطیسی وجود دارند، نه در مقاله وبر». 

منبع:خبرآنلاین

فضاپیمای وویجر از منظومه شمسی 'خارج شد'

برای اولین بار شماری از دانشمندان می گویند به این باور رسیده اند که فضاپیمای وویجر-۱ اکنون منظومه شمسی را ترک کرده است.

اگر این خبر تایید شود، وویجر اولین ماشین ساخت بشر است که از منظومه ما بیرون می رود.
وویجر در سال ۱۹۷۷ یعنی ۳۵ سال قبل زمین را ترک کرد و اکنون ۱۸ میلیارد کیلومتری از ما فاصله دارد که ۲۳ برابر فاصله زمین از خورشید است.

دانشمندان در چند سال اخیر به دنبال جمع آوری شواهد خروج آن از منظومه شمسی بوده اند.

فضاپیما در این مدت ناظر تغییراتی محیطی بوده که حاکی از قرار داشتن آن در منطقه مرزی منظومه است.

اکنون بعضی از محققان می گویند که به باور آنها این سفینه از حیطه نفوذ خورشید موسوم به هلیوسفر خارج شده. هلیوسفر یک حباب مغناطیسی از ذرات باردار است که منظومه شمسی را احاطه کرده.

این ادعا در مقاله ای که به زودی در مجله "نامه های تحقیقات ژئوفیزیکی" منتشر خواهد شد مطرح شده است.

با این حال هستند کارشناسانی که هنوز در این مورد تردید دارند.

سوزان داد، مدیر پروژه وویجر اخیرا به بی بی سی، گفت: "پنج عدد از ابزارهای فضاپیما هست که هنوز کار می کند و ما اکنون در داده های دریافتی شاهد این هستیم که درحال ورود به حیطه میان ستاره ها هستیم. شاهد اتفاقاتی هستیم که به این باور دامن می زند که روی چنین مرزی هستیم."

شواهدی که خانم داد از آن حرف می زند شامل افت شدت ذرات خورشیدی و شدت گرفتن اشعه های کیهانی است که از فضای میان ستاره ای می آید. شاهدی که به خصوص اساس یافته تازه است به اواخر ماه اوت در تابستان گذشته بازمی گردد.

پروفسور بیل وبر از دانشگاه ایالتی نیومکزیکو در لاس کروسس از نویسندگان مقاله تازه می گوید که ظرف فقط چند روز، شدت تشعشعات هلیوسفری کاهش پیدا کرد و شدت اشعه کیهانی بالا رفت چیزی که نشانه خروج فضاپیما از هلیوسفر است.

ناسا می گوید این برداشت در میان کسانی که روی این پروژه کار می کنند همگانی نیست و پروفسور وبر اذعان می کند که بحث در این مورد ادامه دارد.

هدف اولیه ماموریت این کاوشگر مطالعه سیارات دورافتاده منظومه شامل مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود، ماموریتی که در سال ۱۹۸۹ کامل شد، اما همچنان به مسیرش ادامه داد.

مسیر کاوشگر بعد از آن تغییر داده شد تا در جهت کلی مرکز راه شیری به حرکت در آید.

تولید الکتریسیته از منبع پلوتونیومی وویجرها ده تا ۱۵ سال دیگر متوقف خواهد شد که در آن مرحله ابزارها و فرستنده های آنها از کار خواهد افتاد.

منبع: بی بی سی

غول منظومه شمسی از نمایی که هرگز ندیده‌اید

به تازگی نقشه‌ای از مشتری توسط ناسا منتشر شده است که نه تنها دقیق‌ترین نقشه رنگی سراسری است که تا کنون از مشتری تهیه شده، این سیاره را از نمایی متفاوت به تصویر می‌کشد.

 بشقاب رنگارنگ زیبایی که در عکس زیر می‌بینید، در واقع سطح بزرگ‌ترین سیاره منظومه شمسی است. این نقشه رنگارنگ از مشتری، به کمک تصاویر دوربین زاویه بسته نصب شده بر روی فضاپیمای کاسینی ناسا تهیه شده است. کاسینی در حین ماموریت خود به سوی زحل، از کنار این غول منظومه شمسی عبور کرد و این عکس‌ها را در دسامبر 2000 / آذر 1379 از مشتری تهیه کرد. اگرچه کوچک‌ترین عارضه قابل مشاهده در عکس حدود 120 کیلومتر پهنا دارد، اما این عکس‌ها دقیق‌ترین نقشه‌های رنگی سراسری هستند که تا کنون از مشتری تهیه شده است.
به گزارش وایرد، این نقشه از ترکیب 36 عکس ساخته شده است. طی 9 ساعتی که مشتری در زیر سفینه مشغول گردش بود، هر ساعت عکس‌هایی دوتایی در دو رنگ مختلف توسط دوربین گرفته می‌شد که نیمکره‌های شمالی و جنوبی مشتری را پوشش می‌داد. اگرچه تصاویر خام تنها از دو رنگ با طول موج‌های 759 نانومتر (نزدیک به فروسرخ) و 451 نانومتر (آبی) تشکیل شده بودند، اما رنگ‌های نقشه نزدیک به همان‌هایی هستند که انسان هنگام خیره شدن به مشتری مشاهده می‌کند.

ین نقشه تنوعی از عوارض ابری رنگی را نشان می‌دهد، که شامل نوارها و کمربندهای موازی قرمز قهوه‌ای و سفید، لکه قرمز مشتری، نواحی آشفته چند لخته‌ای، بیضی‌های سفید و چندین گرداب کوچک است. نوارهای سفید، ابرهای مرتفع‌تر و سردتر جو مشتری هستند و کمربندهای قهوه‌ای، ابرهای گرم‌تر و پست‌تر جو مشتری. بسیاری از این ابرها به دلیل کشش و چین‌خوردگی دائمی ناشی از بادهای مشتری، به صورت رگه و موج دیده می‌شوند. عوارض آبی خاکستری اطراف لبه نوار روشن مرکزی «لکه‌های داغ» استوایی هستند؛ سامانه‌های هوایی که کاوشگر گالیله ناسا برای انجام تحقیقات بیشتر وارد یکی از آنها شد. لکه‌های روشن کوچک درون نوار نارنجی شمال استوای مشتری، طوفان‌های آذرخشی هستند. نواحی قطبی از شفافیت کمتری برخوردار هستند چرا که نگاه کاسینی به آنها از میان مه جوی ضخیم‌تر و با زاویه بوده است.

منبع:خبرآنلاین

شهاب‌باران شلیاقی/ گزارش تصویری

بامداد دیروز (یک‌شنبه 3 اردیبهشت) زمین از نزدیکی ذرات دنباله‌داری قدیمی عبور کرد و بارش شهابی شلیاقی با بیشترین فعالیت 20 شهاب در هر ساعت به وقوع پیوست. تصاویر این شهاب‌باران را مي توانيد در لينك زير  تماشا کنید:

http://khabaronline.ir/detail/209323/science/astronomy